طبق مقاله جدیدی از مجله Horizon، با بررسی مواجهه زیست محیطی نانومواد می توان از آلوده شدن آب و خاک جلوگیری کرد. همچنین در این مقاله به نقش پروژه NanoFase و دیگر پروژه های تحت حمایت سازمان ملل متحد در راستای دستیابی به این اهداف اشاره شده است.

پیشرفت فناوری نانو منجر به ارائه محصولات فراوانی از جمله کرم های ضد آفتاب قوی تر، پلاستیک هایی با قابلیت ذخیره انرژی، سطوح نچسب، کودهای غنی تر و لباس های ضد عرق شده است. با این حال، از تغییراتی که پس از ورود نانومواد به محیط زیست ایجاد می شود، اطلاعات کافی در دسترس نیست.

به گفته دکتر کلوزسوئدنز مدیر پروژه NanoFase، نگرانی محیط زیستی اصلی، تأثیر مواجهه مستقیم کودها و آفت کش های نانو بر گیاهان و میکروارگانیسم ها است. وی افزود، ارزیابی های فعلی برای نانوموادی در حال انجام است که در ابتدای ورود به محیط، آلودگی محیط زیستی ایجاد نمی کنند ولی به مرور دچار تغییر می شوند و ممکن است حالت های ثانویه ایجاد خطر کنند. این بدان معنی است که داده های ارائه شده به سازمان‌های مربوطه همیشه بیانگر حالات مختلف چرخه یک نانوماده در محیط زیست نمی باشد.

پروژه NanoFase، به ردیابی نانومواد صنعتی از زمان تولید تا حالت تغییریافته نهایی در محیط زیست می پردازد. نتایج این تحقیقات به طراحی ایمن تر نانومواد و تنظیم قوانین نانومواد کمک می کند. علاوه بر آزمایشات رسوب نانومواد در خاک، محققان NanoFase پایلوت واحد تصفیه فاضلاب و فاضلاب‌سوز را در مؤسسه علوم و فناوری آب سوئیس (EAWAG) راه اندازی کردند.

به گفته دکتر سوندنز، درحال حاضر مقدار نانومواد منتشر شده بسیار کم است و جز نگرانی های زیست محیطی محسوب نمی شود. با این حال، با توجه به افزایش استفاده از نانومواد، اطلاع از حالت فیزیکی نهایی و مقداری از ماده که در محیط زیست باقی  می ماند به کنترل خطرات احتمالی کمک می کند.