۱۵ اسفند ۱۳۹۹
مطالب مرتبط
بهبود مدیریت مواد و کاهش چشمگیر تأثیر پسماندها، عناصر اصلی در هر استراتژی برای کاهش فرسایش مداوم محیط زیست هستند. این به معنای سیاست ها و رویکردهایی است که استفاده پایدار از مواد را ممکن می سازد درحالی که از سلامت انسان و حفاظت از محیط زیست نیز اطمینان حاصل می کنند. هر کدام از سیاست های یاد شده نیاز دارد خود را با تغییرات سریع و نوآوری های فناوری و فرآیندی محیط های تولید وفق دهد. یکی از این نوآوری ها افزایش استفاده گسترده از نانومواد مهندسی شده است.
در سال های اخیر از نانومواد به طور گسترده در انواع محصولات متنوع و در دسترس مانند لوازم آرایش، ضد آفتاب ها، منسوجات ضد باکتری، باتری های لیتیوم یون، پوشش شیشه ها و راکت های تنیس استفاده می شود. نانومواد خواص بهبود یافته قابل توجهی دارند که به دلیل بودن ساختار آن ها در مقیاس نانو ایجاد می شود. به همین علت نانومواد در طیف وسیعی از کاربردها مورد استفاده قرار می گیرند. این در حالیست که این مشخصه های خاص شیمیایی و فیزیکی با خطرات احتمالی برای سلامت و ایمنی محیط زیست نیز همراه است.
یک نقطه خالی نسبی در درک علمی حوزه مدیریت پسماند نهفته است. در حال حاضر زباله های حاوی این مواد به همراه زباله های معمولی مدیریت می شوند . در حالی که دانش کافی از خطرات و تأثیرات آن ها بر محیط زیست وجود ندارد.
هدف از این گزارش ارائه یک نمای کلی از وضعیت فعلی بینش های علمی و همچنین شکاف های دانشی در این حوزه است.
این مقاله منابع علمی مربوط به سرنوشت و تأثیرات احتمالی نانومواد را در فرآیندهای خاص تصفیه پسماند از جمله بازیافت، سوزاندن، دفن زباله و فرآیندهای تصفیه فاضلاب بررسی می کند. همچنین پیام های کلیدی، زمینه های تحقیقاتی آینده و رویکردهای احتمالی برای حمایت موثر از مدیریت پایدار نانومواد را مشخص می کند.
این گزارش بر اساس دانش تولید شده در OECD و فراتر از آن تهیه شده است. تدوین گزارش توسط گروه بهره وری منابع و ضایعات (WPRPW) و همکاری نزدیک با گروه نانومواد تولیدشده(WPMN) انجام شده است. دانش این زمینه به سرعت در حال تکامل است و OECD در نظر دارد تلاش های خود را در این حوزه با همکاری سایر سازمان ها در سطح بین المللی و ملی از جمله دولت ها ، موسسات تحقیقاتی و محافل دانشگاهی دنبال کند.
مطالعه آنلاین مقاله