در سراسر جهان، حوزۀ فناوری نانو توجه محققان را به خود جلب کرده است و از اولویت های اصلی در تحقیق و توسعه به حساب می آید. دستاوردهای جدید در این رشته کاربردهای مختلفی در بخش های خانگی و صنعتی دارند. یکی از کاربردهای عمده فناوری نانو نانوپالایی محیط زیست است. نانوپالایی، که آن را استفاده از نانومواد مصنوعی برای پاکسازی محیط زیست تعریف کرده اند، تکنیکی بالقوه برای مقابله با آلاینده های پایدار مانند آفت کشها، حلال های کلره، مواد شیمیایی هالوژن دارشده، یا فلزات سنگین است.
از طرفی، کاربرد بیش از اندازه فناوری نانو ممکن است پیامدهای منفی داشته باشد. رهاسازی ذرات معلق متشکل از نانومواد در محیط زیست یکی از پیامدهای مضر استفاده گسترده از فناوری نانو است. به دلیل کاربرد فراوان این فناوری در صنایع، پسماند صنعتی متشکل از نانوذرات ابقایی بی وقفه در محیط زیست رها می شود. امکان دارد آلودگی محیط زیست به ذرات معلق متشکل از نانومواد تاثیرات سم شناسی مختلفی بر موجودات زنده و زیستگاه هایشان داشته باشد. ذرات نانو پس از ورود به بدن انسان ممکن است باعث آسیب دی ان ای و میتوکندری ها و آپوپتوز/ مرگ برنامه ریزی‌شده سلول در اندام های مختلف و حساس بدن از جمله کلیه، ریه، و کبد شوند.
هدف از این مطالعه مروری ارزیابی نقادانه نگرانی های مختلف محیط زیستی و سم‌شناسی مربوط به کاربرد نانومواد است. بخش اول این مرور منابعِ پژوهشی به توصیف نانومواد در نقش ابزاری بالقوه برای پاکسازی محیط زیست اختصاص دارد. در بخش های دوم و سوم تاثیرات مختلف زیست محیطی و سمّیّت های ناشی از کاربرد نانومواد توصیف شده است و بخش آخر به بحث درباره زیست پالایی آلاینده های متشکل از نانومواد با کمک میکروب ها پرداخته است.
